Het begon (zoals altijd) met oude stukken stof die ik kreeg. Dat bleek een uitgehaald deux-pièces te zijn, dat z'n kleur en glans grotendeels kwijt was.
Tot je de stukken omkeerde: de binnenkant had een heel ander patroon, maar was wel nog mooi en glanzend.
Daarop kreeg ik natuurlijk de opmerking: nee nee, te fel van kleur!
En toen dacht ik aan de Japanse
sashiko-techniek. Voor mooie voorbeelden moet je
hier zijn. Alleen, wie heeft er nu de tijd en het geduld van die Japanse vrouwen?!
Enfin, een patroon gezocht en een plan uitgebroed: het werkstuk zou helemaal, 100% recup worden, tot het laatste draadje en knoopje toe! Want ook de Japanse vrouwen hergebruikten alle mogelijke stoffen, die volgens een quilttechniek versterkt en samengenaaid werden tot een warm kledingstuk.
Eerst de stukken knippen dus, niet alleen het vest maar ook de voering(en). Tussen twee lagen oud katoen (een mooie en een lelijke) puzzelde ik aan elkaar geregen lappen van oude wollen truitjes tot een soepele wattering.
En dan het borduurwerk... Dat heb ik maar op de buitenste laag stof aangebracht, want om door al die lagen heen te prikken had ik de moed niet. De voeringen met het laagje wol werden mooi ruitvormig doorgestikt en de lelijke kant kwam aan de binnenkant, dat spreekt. De zichtbare voering (zie laatste foto) is een lichtblauwe stof met ingeweven motiefje, die oorspronkelijk tot een Zwitsers dekbedovertrekje behoorde.
En dat borduurwerk? Dat viel eigenlijk best mee. Het is dan ook zo beperkt gebleven dat het nauwelijks opvalt... maar had toch het effect dat de felle kleuren van de stof door de (lichtblauwe) steekjes wat gebroken werden. Hier enkele details:
van de rug:
het voorpand:
een mouw:
En de tweede mouw, net als het geheel, zie je hier (klik voor een vergroting):
Nog een detail: het blinkend dingetje op de kraag is ook iets ouds. De bedoeling ervan is me eigenlijk een raadsel: het is geen broche, geen gesp, geen sluithaak... Maar ik vond het toch de moeite waard om even met een draadje te bevestigen (kan altijd losgetornd worden voor de was).
Alweer veel te lang en te oma-achtig, deze jurk (en dan zit er ook nog een brede zoom in!)
Was het ding wat nieuwer geweest, dan zou ik zeggen: onderaan 30 cm eraf, leuk ceintuurtje erop, en je kunt met vakantie!
Zoals het nu is had ik eigenlijk moeten poseren met een bezem in de hand en een geruite doek om het hoofd geknoopt. Maar daar heb ik te laat aan gedacht en we gaan het onze fotograaf niet meer aandoen...
De borstnepen moesten wel eerst verplaatst (iets moeilijker) en de mouwtjes waren ook te eng. Daar heb ik gewoon het mouwnaadje opengetornd.
De achterkant is iets minder gelukt. Dat komt doordat ik te lui was om de twee panden van het lijfje ordentelijk aan mekaar te zetten (het is toch maar een oud ding, nietwaar). Dus heb ik het pand van de knopen gewoon over dat van de knoopsgaten gestikt.
En dat rare teken daar op de rug? Tja, daar zat een gat waar een knoop gestaan had. Blijkbaar had al voor mij iemand geprobeerd zich in het ding te wurmen... Dat gat viel niet te camoufleren, dus heb ik van de afgehaalde ceintuur een soortement van bloem geknutseld en die erop genaaid.
De achterkant onthult ook dat het ding eigenlijk te wijd is - maar ach, dat is een zwak van mij, wijde en lange rokken, zullen we maar zeggen. Misschien doe ik er nog ooit iets aan.
het voorpand:
een mouw:
En de tweede mouw, net als het geheel, zie je hier (klik voor een vergroting):
Nog een detail: het blinkend dingetje op de kraag is ook iets ouds. De bedoeling ervan is me eigenlijk een raadsel: het is geen broche, geen gesp, geen sluithaak... Maar ik vond het toch de moeite waard om even met een draadje te bevestigen (kan altijd losgetornd worden voor de was).
Langs de hals kwam een strook zwarte popeline, schuin geknipt, dus geen afwerking nodig.
Geef toe, die batiks zijn toch fantastisch... Kleurvastheid en exacte bedrukking niet altijd gewaarborgd, maar zo mooi!
Deze mooi handgenaaide bloes zag er niet eens gedragen uit. Geen wonder ook: onderaan zat een brede band die in tegenstelling tot de rest kennelijk voor een wespentaille bedoeld was.
Een klein werkje: de band lostornen, in de lengte in tweeën knippen, aan mekaar zetten en weer aan de blouse bevestigen.
Niet meteen een stuk dat je iedere dag draagt, maar voor een deftiger gelegenheid kun je ze toch eens uit de kast halen!
Of het zijde is weet ik niet, maar voelt wel lekker koel aan.
Geef toe, ze passen zich aan elke achtergrond aan:
Het enige euvel van dit werkje is dat ik niet zo'n kralenrijgster ben. En dus ook niet over het juiste materiaal beschik. Deze zijn op nylondraad geregen en zo stevig mogelijk vastgeknoopt.
Maar ik durf ze niet buitenshuis te dragen, omdat ik de hele tijd bang ben dat de knoop zal lossen...
Heel simpel ontwerp, hier uitgevoerd in wat onze moeders "kousewol" noemden: van die dunne, sterke breiwol voor sokken, meestal in grijzig-grauwe tinten. Daarom (en om te vermijden dat het werkje eindeloos duurt) maar wat gevarieerd en gecombineerd met andere restjes wol.
Wat losser en open gedragen mag ook (mijn probeersel is sowieso smal uitgevallen).
Achteraan zie je dus de echte kousenwol. Gespikkeld zelfs (klik om te vergroten).
Het ding is gebreid in ribben 2/2 (2 recht 2 averecht) en met (dunne) dubbele draad.
Zet genoeg steken op voor 38 cm breedte (nee, niet uitrekken, want dan krijg je iets als dat van mij - tenzij je over een slank figuurtje beschikt).
Je breit rechttoe rechtaan tot een hoogte van (jawel) 50 cm.
Dan maak je van iedere steek twee steken en breit dapper verder: nog 17 cm erbij.
Intussen varieer je een beetje met de kleuren draad (resten) die je ter beschikking hebt, want het heet hier recup natuurlijk!
De steken afzetten en het ding dubbel vouwen (begin en einde op mekaar leggen).
Twee zijnaden vormen door de eerste en de laatste 17 cm zowel links als rechts aan mekaar te naaien.
Geloof het of niet, dan krijg je dus het ding hierboven!
