do it yourself

23 februari 2015

Overgooier met ruiten


Oei, het is alweer zo lang geleden!
Het is niet dat we stilzitten hé, maar niet alles is nu eenmaal geschikt voor de blog. En vaak blijft het er ook gewoon op steken dat we verzuimd hebben foto's te maken...

Hier nog een recente creatie: een winterse overgooier in ruitenstof.




Tja, hoe gaat dat? Een lieve tante gaat heen en laat een stel echte ouwemadammenkleren achter, waar geen eer aan te halen valt, maar ook een mooie collectie stoffen, onder andere deze wollen ruit.
En dan bedenk je dat je in het koude seizoen wel heel veel broeken draagt, maar eigenlijk nooit een jurk. Terwijl dat met de huidige winters toch mogelijk moet zijn, zelfs voor koukleumen als ik.

Sowieso vraagt wollen stof om een voering. Waarvoor een grote lap gerecupereerd werd van een afgeprijsde rol grijze stof waar kleurverschil in zat - nog op de kop getikt bij mijn vroegere groothandel in Spreitenbach (ja, zoek maar op waar dat is, hihi).
Perfect dus, zou je zeggen! Maar bij het dragen blijkt dan toch weer dat zelfs deze dunne popeline niet zo glad blijkt te zitten als echte (synthetische) voeringstof - en de fijne katoenen voering van 'in den tijd' vind je nu toch nergens meer.
Niets is volmaakt in deze wereld.

Ditmaal eens flink weerstaan aan de onuitroeibare neiging om rokken vooral langlanglang te maken (zie mijn vorige posts). Tot op de knie dus, en geen centimeter meer!
Het zag er sowieso al net een buis uit, bij het eerste passen - en je hebt dan speciaal een recent Burdamodel gekozen voor de mooie pasvorm. Kennelijk is netjes geceintreerd nu alweer uit, maar op mijn figuur vond ik het toch niet te doen.
Middenachternaad dus tot figuurnaad omgetoverd en de zijnaden (die zitten meer naar voor) nog een stukje ingenomen, tot het resultaat in mijn ogen aanvaardbaar leek (klikken voor details).

Met een bijpassend halssnoer en kleurige benen toch weer eens wat anders!


12 mei 2014

Prinsessenjurk


'Kan jij hier iets mee?' vroeg m'n dochter en schoof me een paar uitgedragen zwangerschapsspullen toe - waaronder een lange, donkerrode strokenrok.
'Daar wil ik een jurk van!' zei de lieve kleindochter prompt.

En dus zocht oma modelletjes. In de laatste Knippie stond een mooie lange jurk met brede ruche, vooraan korter, achteraan langer.
Maar nee, achtjarigen hebben heus al een eigen idee: enkellang moest de jurk worden en geen centimeter korter!

Leek een makkie maar was het niet. Want 120 cm is al aardig lang.
Maar niet getreurd: de brede elastische tailleband, die aan zo'n zwangerschapsrok zit, kon er nog wel een stukje tussengeschoven worden, nadat het patroon in de taille was doorgeknipt.

Om een lang verhaal kort te maken, dit is het geworden (klik om te vergroten):



Gauw even in de deuropening gaan poseren, want Pasen is in Schotland wel nog frisjes...

En nog een andere pose:



Helemaal enkellang is hij dus niet geworden, maar toch lang genoeg om op te tillen bij het trappen lopen...
Je bent prinses of je bent het niet!

3 maart 2014

Vintage jurkje


Met de lente in zicht, werd het hoog tijd om nog eens iets te naaien voor mijn enige-en-allerbeste buitenlandse kleindochter. Toen ze dus onlangs naar België op bezoek kwam, mocht ze een stofje gaan kiezen uit de kast van haar overgrootmoeder, zo was beloofd.
Jammer genoeg ging dat feestje niet door. Want toen het moment suprême aangebroken was sloegen de virussen ongenadig toe. Het enige wat erop zat was op oma's sofa strips blijven lezen - hoe zou je zelf zijn?

Geen nood, dacht ik, ik zal wel in haar plaats iets gaan kiezen. Kieskeurig is het kind toch niet (zie de enige, allerbeste enz.)

Mijn moeder behoorde tot het slag zuinige huisvrouwen dat geen brood zag in cadeautjes of lekkernijen voor het (al te talrijke) kroost - maar voor een stoffenkraam op de markt steevast overstag ging! Daarbij legde ze wel een zekere smaak aan de dag, die in mijn tienerogen totaal geen genade vond, maar decennia later resulteerde in een collectie heerlijke vintagestoffen!

Daar griste ik dus het volgende tussenuit:





Typisch het soort lap waar moeders en oma's in de jaren vijftig schorten van droegen, maar voor wat ik zocht perfect geschikt: rekbaar stofje, beetje stevig, bont, niet te licht van kleur en makkelijk wasbaar.
Ik dacht een felroze biesje te gaan kopen, maar vond nog fijne rode bandjes terug, die ooit bij een bloes hoorden.
Op één dag tijd zat het ding dus in elkaar:





De jurk is erop berekend dat er nog een truitje onder kan (driekwart mouwen) en een legging of desnoods een jeans. Aangepast dus aan een noordelijk klimaat.


Het heeft even geduurd, maar hier een foto mét de draagster (die het vertikte nette schoentjes aan te trekken...):

20 december 2013

Mosselsoep zonder mosselen


Ah ja, want die mosselen zijn de vorige dag al verorberd hé!
Je kent dat wel, heerlijk je buikje vol gegeten en daar zit je dan met die pot vol geurig vocht en grofgesneden groenten. Wat nu? Zeven en de groenten in de vuilnisbak kieperen? Of erger nog: alles door het toilet spoelen? Foei, dat is niet onze stijl, hier is het recup geblazen.

Natuurlijk kun je legio fijne mosselsoepen maken, à la Jeroen Meus bijvoorbeeld. Maar dan moet je weer bijkomende ingrediënten laten aanrukken en ben je wel een poosje in de keuken zoet.
Terwijl het véél eenvoudiger kan:

- vis de groenten met een schuimspaan uit het sap

- giet het vocht even door zeef met een doek erin (om restjes zand te verwijderen)

- doek in de was, groenten in de zeef en even onder de kraan houden (idem)

- groenten bij het mosselvocht en een goeie scheut water erbij (anders is het te zout)

- een restje groenten en kruiden toevoegen naar believen en laten koken.

En voilà, je hebt een flinke pan heerlijke soep!
In dit seizoen goed te bewaren (even doorkoken, deksel niet afnemen en buiten op het terras zetten bijvoorbeeld).

Ideetjes voor de ingrediënten: een prei, een worteltje, wat champignons... (selder en ui zitten er al genoeg bij).
Voor de kruiden: knoflook, kerrie, saffraan, fijne paprika...
Ook mixen behoort tot de mogelijkheden, of afwerken met een scheutje witte wijn, melk, room of citroensap.
Je hoeft absoluut geen keukenprinses te zijn, het lukt altijd!
De iets minder fraaie kleur moet je erbij nemen (vandaar geen foto - nee, dat is maar omdat ik wat lui ben...)

18 december 2013

Lieveheersbeestjestrui


Nog eens een oud breiwerk geüpcycled (ja: juiste spelling Groot Dictee!)

Waar die dingen vandaan komen is meestal niet meer te achterhalen. Zelfs mijn moeder is intussen zo oud dat haar geheugen het niet meer doet...
In ieder geval is dit stuk van hand tot hand gegaan: een of andere tante heeft ooit een beige voorpand gebreid met twee mooie kabels, iemand anders een achterpand en twee mouwen erbij - van veel dunnere, ietwat gespikkelde wol, maar in dezelfde kleur.
Iets met de maten bleek niet te kloppen en zo is de trui onafgewerkt blijven liggen.

Mooi was hij niet meer, maar in zekere zin verleidelijk: er was namelijk haast geen werk meer aan! Onderaan het achterpand nog één centimetertje breien en dan een boord toevoegen (van de dikkere wol), de mouwen een stukje uithalen want die waren te lang en te ruim, ze korter en smaller opnieuw breien en weer een boordje eraan van dikkere wol. De trui was zelfs al grotendeels aan mekaar genaaid!
Dan moest het stuk nog eens in de wasmachine, want erg helder zag het er niet meer uit.

En tot slot kreeg die ouwe trui nog een upgrade in de vorm van een garnituurtje. Voor de kleindochter die dol is op beestjes!

















In mijn eerste breiboek (gekocht in Londen in 1976 en heerlijk ouderwets) vond ik een ladybird-motief. Een pootje van dat beest kwam overigens goed van pas om een zwart stipje in het voorpand weg te werken.
En om het compleet te maken kwamen er nog twee kleinere ladybirds over de mouwen kruipen.



















Het motiefje is op het breiwerk 'gemaasd' - een leuk en dankbaar werkje, vind ik altijd - en aangezien de mouwen met naaldjes nr.2 gebreid waren werden de ladybirds daar automatisch ook kleiner (wel dezelfde gekleurde wol gebruikt maar een beetje strakker aangetrokken).
Je zult opmerken dat de lieveheersbeestjes wat dik uitgevallen zijn. Ik vermoed dan ook dat dit motief eerder voor haakwerk bedoeld was. Voor breiwerk, waar de steken een stuk breder zijn dan hoog, zou je het moeten aanpassen. Maar ik vond het wel leuk zo - en dat vond m'n kleindochter ook!

11 december 2013

Wintertas

Het is er eindelijk van gekomen. Ik wou een wintertas van resten gebloemde zetelstof: echt vintage dus!

Ik had een paar nieuwe stukken geërfd die niet heel groot waren, plus nog een lap die gerecupereerd leek van een oud meubel. Die zag er wel heel vies en afgesleten uit. Omdat ik dat stuk toch mee wou verwerken (al was het maar voor de binnenkant) heb ik het ettelijke keren in de wasmachine gestopt, tot het enigszins toonbaar was. En verder vond ik nog een groenachtige keperstof, die de voering kon aanvullen. En o ja, kantjes voor de afwerking heb ik te kust en te keur.

Een patroon moest ik zelf tekenen, rekening houdend met de afmetingen van de stof. Het enige wat ik gekocht heb is de rits (sinds een jonge kerel ooit in de Parijse metro achter mijn rug zijn hand in mijn schoudertas probeerde te wurmen, voor mij geen tassen zonder ritsen meer).

Nu heb ik dus dit sjieke stuk (zeg nou zelf - klikken voor meer detail):


De voering is een beetje fel uitgevallen, maar ach, het haalt de kleuren ook wat op: een combinatie van de oude stukken (binnenin zie je niet dat die afgesleten zijn) en de groene keper.



Een secuur werkje was het manoeuvreren om alle naden onzichtbaar tussen stof en voering te krijgen. Dat soort gepriegel kan ik gewoon niet laten...
Maar kijk, als ik de moeite en het geduld kan opbrengen willen mijn stukken ook wel eens lukken!

26 november 2013

Duurzaam in de tuin (2)


Met deze donkere dagen valt er in de tuin niet veel meer te doen. Maar het oogsten gaat lekker door:

- spruitjes
- paarse boerenkool ('Red Russian Kale', Brits): weelderig groeiend maar niet helemaal winterhard
- gewone groene boerenkool (Hollands), wel winterhard
- komatsuna, een Japanse bladkool, heerlijk voor in stamppot! Qua smaak enigszins te vergelijken met de (oer-Hollandse) raapsteeltjes.
- rucola - "la roquette", zeggen de Fransen verlekkerd - doet het altijd.
- nog sla: Rosita of 'wonder der vier jaargetijden': altijd zacht blad, zelfs als ze opgeschoten is.
- een paar (al wat verpieterde) ijskegeltjes (radijzen)
- rettich, een pittige, knapperige witte ramenas met grote opbrengst ('Münchner Bier', typisch Duits dus)
- aardperen: heerlijke groente voor mensen met sterkere darmen
- zoete koolrapen die in noordelijker landen (Nederland, Schotland...) heel groot kunnen worden, maar hier toch ook niet te versmaden.
- snijbiet - heb vandaag geleerd dat ze die ook 'doorlevende spinazie' noemen. Je kunt de dikke zaden makkelijk elk jaar opnieuw zaaien voor fris blad - tot zo lang eet je natuurlijk van de oude.
- nieuw-zeelandse spinazie is ook een optie, die blijft maar nieuwe scheuten vormen.
- pompoenen, in de gang of de garage zeer lang houdbaar (koel dus, maar niet te koud). De smaak wordt alleen maar beter.
- de laatste rode en (jawel) gele bieten:




Het zaad voor die gele bieten komt ook uit Groot-Brittanië. Ik dacht aanvankelijk dat ze op de rode zouden lijken en zette ze zo'n beetje door elkaar heen. Resultaat: die gele kanjers overgroeiden de rode compleet. Dit jaar staan ze dus in een rijtje apart, achteraan.
Ze zijn heel zoet en lekker, en smaken absoluut niet biet- of raapachtig. Gewoon schillen, het witte vruchtvlees in blokjes snijden en stoven zoals worteltjes. Ook het blad is eetbaar, als snijbiet.

- en tenslotte natuurlijk de prei. Wordt stilaan voldoende dik.




En wat staat daarachter zo weelderig te wezen, zult u vragen?
Ha, dat is het geheim van de smid: phacelia, een fantastische groenbemester. Uit te zaaien op alle afgeoogste perceeltjes: na de aardappelen, de uien, de boontjes... Komt eerst zo'n beetje schuchter op maar palmt daarna ieder vrij plekje in. Geen onkruidje dat er nog doorkomt!
Wanneer het zwaar gaat vriezen - meestal pas eind januari - gaat ze eraan en in de lente staan alleen nog wat droge stengeltjes overeind: dan is de grond perfect om erin te vliegen, je kunt zo zaaien of planten.
Dit is echt de duurzaamste manier om je grond goed te houden, zonder enig spitwerk. En in tegenstelling tot andere groenbemesters (mosterdachtigen en zo) interfereert hij met geen enkele van je groenten! Past in alle vruchtwisselingschema's.