Mosselsoep zonder mosselen

Ah ja, want die mosselen zijn de vorige dag al verorberd hé!
Je kent dat wel, heerlijk je buikje vol gegeten en daar zit je dan met die pot vol geurig vocht en grofgesneden groenten. Wat nu? Zeven en de groenten in de vuilnisbak kieperen? Of erger nog: alles door het toilet spoelen? Foei, dat is niet onze stijl, hier is het recup geblazen.

Natuurlijk kun je legio fijne mosselsoepen maken, à la Jeroen Meus bijvoorbeeld. Maar dan moet je weer bijkomende ingrediënten laten aanrukken en ben je wel een poosje in de keuken zoet.
Terwijl het véél eenvoudiger kan:

- vis de groenten met een schuimspaan uit het sap

- giet het vocht even door zeef met een doek erin (om restjes zand te verwijderen)

- doek in de was, groenten in de zeef en even onder de kraan houden (idem)

- groenten bij het mosselvocht en een goeie scheut water erbij (anders is het te zout)

- een restje groenten en kruiden toevoegen naar believen en laten koken.

En voilà, je hebt een flinke pan heerlijke soep!
In dit seizoen goed te bewaren (even doorkoken, deksel niet afnemen en buiten op het terras zetten bijvoorbeeld).

Ideetjes voor de ingrediënten: een prei, een worteltje, wat champignons... (selder en ui zitten er al genoeg bij).
Voor de kruiden: knoflook, kerrie, saffraan, fijne paprika...
Ook mixen behoort tot de mogelijkheden, of afwerken met een scheutje witte wijn, melk, room of citroensap.
Je hoeft absoluut geen keukenprinses te zijn, het lukt altijd!
De iets minder fraaie kleur moet je erbij nemen (vandaar geen foto - nee, dat is maar omdat ik wat lui ben...)

Lieveheersbeestjestrui

Nog eens een oud breiwerk geüpcycled (ja: juiste spelling Groot Dictee!)

Waar die dingen vandaan komen is meestal niet meer te achterhalen. Zelfs mijn moeder is intussen zo oud dat haar geheugen het niet meer doet...
In ieder geval is dit stuk van hand tot hand gegaan: een of andere tante heeft ooit een beige voorpand gebreid met twee mooie kabels, iemand anders een achterpand en twee mouwen erbij - van veel dunnere, ietwat gespikkelde wol, maar in dezelfde kleur.
Iets met de maten bleek niet te kloppen en zo is de trui onafgewerkt blijven liggen.

Mooi was hij niet meer, maar in zekere zin verleidelijk: er was namelijk haast geen werk meer aan! Onderaan het achterpand nog één centimetertje breien en dan een boord toevoegen (van de dikkere wol), de mouwen een stukje uithalen want die waren te lang en te ruim, ze korter en smaller opnieuw breien en weer een boordje eraan van dikkere wol. De trui was zelfs al grotendeels aan mekaar genaaid!
Dan moest het stuk nog eens in de wasmachine, want erg helder zag het er niet meer uit.

En tot slot kreeg die ouwe trui nog een upgrade in de vorm van een garnituurtje. Voor de kleindochter die dol is op beestjes!

In mijn eerste breiboek (gekocht in Londen in 1976 en heerlijk ouderwets) vond ik een ladybird-motief. Een pootje van dat beest kwam overigens goed van pas om een zwart stipje in het voorpand weg te werken.
En om het compleet te maken kwamen er nog twee kleinere ladybirds over de mouwen kruipen.

Het motiefje is op het breiwerk 'gemaasd' - een leuk en dankbaar werkje, vind ik altijd - en aangezien de mouwen met naaldjes nr.2 gebreid waren werden de ladybirds daar automatisch ook kleiner (wel dezelfde gekleurde wol gebruikt maar een beetje strakker aangetrokken).
Je zult opmerken dat de lieveheersbeestjes wat dik uitgevallen zijn. Ik vermoed dan ook dat dit motief eerder voor haakwerk bedoeld was. Voor breiwerk, waar de steken een stuk breder zijn dan hoog, zou je het moeten aanpassen. Maar ik vond het wel leuk zo - en dat vond m'n kleindochter ook!

Wintertas

Het is er eindelijk van gekomen. Ik wou een wintertas van resten gebloemde zetelstof: echt vintage dus!

Ik had een paar nieuwe stukken geërfd die niet heel groot waren, plus nog een lap die gerecupereerd leek van een oud meubel. Die zag er wel heel vies en afgesleten uit. Omdat ik dat stuk toch mee wou verwerken (al was het maar voor de binnenkant) heb ik het ettelijke keren in de wasmachine gestopt, tot het enigszins toonbaar was. En verder vond ik nog een groenachtige keperstof, die de voering kon aanvullen. En o ja, kantjes voor de afwerking heb ik te kust en te keur.

Een patroon moest ik zelf tekenen, rekening houdend met de afmetingen van de stof. Het enige wat ik gekocht heb is de rits (sinds een jonge kerel ooit in de Parijse metro achter mijn rug zijn hand in mijn schoudertas probeerde te wurmen, voor mij geen tassen zonder ritsen meer).

Nu heb ik dus dit sjieke stuk (zeg nou zelf - klikken voor meer detail):

De voering is een beetje fel uitgevallen, maar ach, het haalt de kleuren ook wat op: een combinatie van de oude stukken (binnenin zie je niet dat die afgesleten zijn) en de groene keper.

Een secuur werkje was het manoeuvreren om alle naden onzichtbaar tussen stof en voering te krijgen. Dat soort gepriegel kan ik gewoon niet laten...
Maar kijk, als ik de moeite en het geduld kan opbrengen willen mijn stukken ook wel eens lukken!